Doorgroeien
Deze blog is een bewerking van het verhaal over “Jezelf blokkeren in je groei” dat ik gedeeld heb op een Luminis Platformbijeenkomst. In deze blog wil ik jullie meenemen langs een drietal lessen die ik in de afgelopen periode heb geleerd.
Hoe het allemaal begon..
Eind januari kreeg ik de vraag of ik op een Platformbijeenkomst wat over mijn klant wilde vertellen. Mijn eerste reactie was: “Wat kan IK jullie nou over die klant vertellen?” Die eerste reactie vertelt heel veel over mij en hoe ik naar mezelf kijk: “Wat kan ik nou…”
Dat ik niet direct nee gezegd heb, zegt iets over wat ik in 2022 over mezelf heb geleerd. Over die reactie nadenkend, heb ik besloten om ja te zeggen op de vraag, maar wel met eigen invulling.
Als je een fervent Luminis blog lezer bent, herinner je je wellicht mijn meest recente blog over groeipijn nog. Zo niet, je vindt hem hier via deze link. De aanleiding voor deze blog was de herontdekking van mezelf begin 2022 en gesprekken met collega’s over ons Accelerate-programma en jezelf blokkeren in je ontwikkeling.
We zijn nu wat verder… Ik heb die blog geschreven, ben mentor geworden (en wat langer geleden ook al architect). Betekent dat dat ik er nu dan ben? Heb ik mijn probleem opgelost? Ben ik niet meer bang om te falen? Is ontwikkelen geen strijd meer voor mij?
Mijn drie lessen
Afgelopen najaar ben ik begonnen als solution architect voor een project bij een klant. Het eerste wat ik dan probeer te doen, is samen met de klant antwoord krijgen op de vraag “Welk probleem gaan we oplossen?” Ergens in de loop van mijn eerste week kwam ik daarmee uit bij een enterprise architect die wel een uurtje tijd voor me vrij kon maken in zijn bomvolle agenda. In het gesprek met veel vragen van mijn kant en veel details van die van hem, stelde hij de volgende vraag: “ik ben heel erg druk en ik mis een sparringpartner, wil jij bijspringen als enterprise architect voor een deel van het landschap?”
Paniek in mijn hoofd: dat heb ik nog nooit gedaan, dit ligt totaal buiten mijn comfortzone, dat kan ik niet!
Mijn antwoord naar hem: Geef me wat tijd om erover na te denken en te kijken hoe dit past binnen het project en het contract.
Pfoe, gevaar afgewend, niks beloofd, maar ook geen nee gezegd!
Les 1: Gooi niet direct de deur dicht, koop tijd om er eens goed over na te denken.
Terug op kantoor ben ik onder andere met mijn mentor gaan praten en zijn we samen mijn bezwaren gaan afpellen. Voor mij erg relevante bezwaren als: “Wat weet ik nou van enterprise architectuur?”, “Waarom wordt IK gevraagd en niet iemand die er al langer dan 2 dagen rondloopt?”, “Wat zullen de collega’s die ik hiermee passeer van me vinden?” et cetera. Uiteindelijk heb ik ja gezegd… Ik heb ZELF ja gezegd en dat kon ik doen omdat ik mijn bezwaren had onderkend en ze ZELF had weerlegd. Omdat ik wist dat ik rugdekking had vanuit Luminis én omdat ik wilde groeien, ondanks mijn weerstand, ondanks mijn angst om te falen, ondanks mezelf.
Les 2: Neem je bezwaren serieus en bespreek ze. Negeer ze niet, duw ze niet weg. Blijf niet bij jezelf hangen, maar zoek iemand op met wie je kan sparren.
Dus ik heb de stap genomen en mag mezelf nu part-time enterprise architect noemen. Yeah!
Hoe dat voelt? Nou… regelmatig onzeker. Alle kaders die ik had, alle patronen die ik kende, alle ijkpunten die ik gebruikte om te bepalen of ik goed bezig was… alles was weg! Er wordt van mij verwacht dat ik IETS doe. Wat? Dat moet ik grotendeels zelf bepalen. Daar sta je dan bij de klant op kantoor met je rugzak vol faalangst… En met de wijze woorden van collega Robin: Moet ik dit nu doen?
Moet ik dit nu doen kan je namelijk op allerlei manieren uitspreken…. Ik heb ze trouwens ook toegepast op de vraag voor de Platformbijeenkomst.
- Moet ik dit NU doen? Als ik het niet nu doe, wanneer dan wel?
- Moet IK dit nu doen? Ik kan moeilijk Jeroen of Bert vragen mijn verhaal te vertellen. Ze praten wel makkelijker dan ik, maar het is niet hun verhaal.
- Moet ik DIT nu doen? Nee, ik ga mij niet helemaal aan de opdracht houden. Ik ga niet praten over de klant, maar over zelfvertrouwen, ontwikkeling en jezelf in de weg zitten.
Ik heb gelukkig genoeg handvatten gekregen om wat met mijn onzekerheid te doen. Je produceert namelijk erg weinig regels code als je voornamelijk met mensen praat. Mijn sturing krijg ik uit de gesprekken of de via via reacties op wat ik in die gesprekken voor elkaar krijg. Uit het feit dat mijn inbreng en tekenkunst (die zich veelal beperkt tot vierkantjes en pijltjes) wordt gebruikt door een verscheidenheid aan mensen die er hun visie mee kunnen vormen. En door iemand die zomaar zegt: fijn dat je er bent!
Blijkbaar is mijn authenticiteit, mijn eigen invulling van mijn rol, erg waardevol en zit het wel goed met de basis en mag ik dus vertrouwen op mijn onderbuik.
Les 3: Vertrouw op je omgeving en de reacties die je krijgt, koester ze als parels (als ze tenminste positief zijn) en laat ze je helpen om verder te groeien. Je kunt namelijk veel meer dan je denkt.
Conclusie
Afsluitend heb ik nog een laatste voorbeeld van jezelf tegenhouden: Ik werk nu ruim tien jaar bij Luminis en het aantal keren dat ik, al dan niet vrijwillig, voor de groep heb gestaan, valt op één hand te tellen. Waarom? Daar komt hij weer: “Wat heb ik jullie nou te vertellen?” Daarmee heb ik jullie maar zeker ook mezelf te kort gedaan. Ik hoop dat ik voor mezelf met dit verhaal bewezen heb dat ik echt wat te vertellen heb.
Normaal komt na een dergelijk verhaal altijd de aankondiging van stichting Sire over napraten. Wat mij betreft: zeker doen! Hopelijk heb je vanuit je werk een coach of mentor of iemand anders die je goed kent.
Enne, vergeet niet om elkaar regelmatig te vertellen wat je in de ander waardeert!